اگر کاری که انجام می دهیم را دوست داشته باشیم و کاری را انجام دهیم که دوست داریم، آنوقت روند کار می تواند تمرکز اصلی ما شود.
“وقتی وارد یک تنگنا می شوید و همه چیز مخالف شما می شود، طوری که به نظرتان می رسد حتی یک دقیقه دیگر هم نمی توانید تحمل کنید، این دقیقاً همان زمان و مکانی است که جریان عوض می شود.” هریت بیچ استو
حتماً ما هم قبلاً در چنین وضعیتی قرار گرفته ایم. هر چقدر هم که سخت تلاش می کرده ایم، همه تلاش هایمان به نظر بیهوده می رسیده است. اما نباید نا امید شویم، زیرا بعضی از بزرگترین پیروزی های زندگی برای کسانی اتفاق افتاده است که با وجود شرایط خارجی، تحمل کرده اند. پیشرفت به سمت درک اهداف شخصی، پیشرفتی خطی و محدود نیست. موفقیت بعد از مجموعه ای از شکست ها، بن بست ها و پیروزی های کوچک اتفاق می افتد.
این خود مسیر رسیدن به هدف است که تعیین می کند به چه انسانی تبدیل شویم. رهبران موفق به ما توصیه می کنند که مسیر رسیدن به هدف پایه و اساس پیروزی و موفقیت ماست، احتمالاً داستان توماس ادیسون را شنیده اید که بعد از شکست های مداوم به کشف لامپ برق دست پیدا کرد. او برای کشف چیزی که امروز یکی از بزرگترین اکتشافات تاریخ به شمار می رود، بیشتر از هزار مرتبه تلاش کرد.
موفقیت نزدیکتر از چیزی است که فکر می کنیم
ممکن است با خود فکر کنیم و بگوییم که انگیزه ای نداریم که برای رسیدن به موفقیت در آن ۱۰۰۰ شکست را تجربه کنیم. اما اگر کشف ادیسون نیاز به ۱۰۰۰ مرتبه تلاش قبل از موفقیت داشت چه؟ می بینید گاهی فرایند، راه به سمت موفقیت را نشانمان می دهد. اگر هدفمان با مقیاسی قابل اندازه گیری باشد، شکست ما ممکن است به اندازه توماس ادیسون برجسته نباشد.
از طرف دیگر اگر هدف ما تأثیر گذاشتن بر انسانیت در مقیاس جهانی باشد، فرایند دنبال کردن هدفمان مطمئناً نیازمند شکست های غیرقابل انتظار خواهد بود. مقیاس یک هدف است که روندی که فرد طی می کند و کارهایی که برای رسیدن به آن لازم است را تعیین می کند.
این را در نظر بگیرید، اگر تلاش ما نیازمند صرف زمان و صبر بود و این را از قبل می دانستیم؟ آیا باز هم مداومت داشتیم؟ خیلی وقت ها بخاطر بسیاری عوامل نامشخص از دنبال کردن یک هدف دست می کشیم. به ناچار به خاطر ترس از ناشناخته ها، دلسرد می شویم تا اینکه آن را بعنوان یک چالش در آغوش بگیریم. این ترس از راه پیش رو است که ضعیفمان می کند زیرا عدم قطعیت نشان می دهد که موفقیت ممکن است دست نیافتنی باشد.
چگونه بر ترس از شکست غلبه کنیم؟
توصیه ما برای غلبه بر ترس از شکست این است که زمان را فراموش کرده و در عوض از مسیر لذت ببریم. اگر کاری که انجام می دهیم را دوست داشته باشیم و کاری را انجام دهیم که دوست داریم، آنوقت روند کار می تواند تمرکز اصلی ما شود.
استفان کووی در کتاب معروف خود، ۷ عادت افراد موثر، عنوان می کند که وقتی با در نظر داشتن انتها، به هدفمان فکر می کنیم، راهی به سمت موفقیت برایمان طراحی می شود. افراد به دلایل مختلف از رسیدن به هدفشان دلسرد می شوند.
اعتقاد من این است که هدف ممکن است همراه با عشق و عزم ما نباشد. در این صورت باید عشقی نابودنشدنی و عزمی راسخ برای رسیدن به هدف در زندگی خود ایجاد کنیم. به هیچ وجه نباید به شکست فکر کنیم.
لحظه ای به این مسئله فکر کنید. کدام بزرگتر است، لذت موفقیت یا بدبختی شکست؟ آیا برای موفقیت انگیزه دارید یا انگیزه دارید که از درد جلوگیری کنید؟ روانشناسان به این اصل درد لذت می گویند.
برای درک هدفمان باید علاوه بر پشتکار و مداومت در کار، باوری انکارناپذیر به موفقیتمان داشته باشیم. برای این منظور داشتن پشتکار دائمی اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا این عادات روزانه مان است که ما را به سمت موفقیت یا شکست راهنمایی می کند.
قبل از اینکه دلسرد شویم، کمی به خودمان استراحت دهیم. گاهی اوقات یک وقفه کوتاه از روندی که برای رسیدن به هدفمان داریم، ذهنمان را روشن تر کرده و دید بازتری به ما می دهد.
آلبرت انیشتین گفته است، “هیچوقت نمی توانید مشکلی را با همان سطح فکری که در ابتدای کار داشتید حل کنید.” به همین دلیل نگاه کردن به هدفتان با ذهنی تازه به شما این امکان را می دهد که فرصت های ممکن که قبلاً برایتان روشن نبوده را ببینید.
هیچکس نمی داند رسیدن به موفقیت چقدر طول می کشد. اگر با باوری انکارناپذیر و تعهد و پشتکار هدفتان را دنبال کنید، مطمئناً به موفقیت خواهید رسید. ضمن اینکه مسیرتان هم لذت بخش تر از خود موفقیت خواهد شد.
