چگونه عاشق خود باشم؟ هنر دوست داشتن خود کدام است؟
«زیبا بودن یعنی خودمان باشیم. نیازی نیست دیگران تاییدمان کنند. خودمان باید خودمان را بپذیریم.»
چگونه خود را دوست داشته باشیم
مهمترین تصمیم زندگی مان، تصمیمی که بر بقیه تصمیم های زندگی مان اثر می گذارد، تعهد به دوست داشتن و پذیرفتن خودمان است. این تصمیم به طور مستقیم بر کیفیت روابط ما، کارمان، وقت آزادمان، ایمانمان و آینده مان اثر می گذارد.
اما چرا انجام آن اینقدر سخت است؟
منشاء خانوادگی
من با نه خواهر و برادر بزرگ شدم. دو برادر و سه خواهر بزرگتر از خودم داشتم و سه خواهر و یک برادر کوچکتر از خودم. من هیچوقت بین آنها جایی نداشتم. خواهرهایم همه قدبلند و زیبا بودند و موهایی بلند و پرپشت داشتند و من در یازده سالگی دختری کوتاه قد و تپل بودم. موهایم هم خیلی نرم و نازک بود.
خواهرهایم بسیار حرف گوش کن بودند اما من شدیداً غیرقابل کنترل و سرکش بودم. هم در خانه و هم مدرسه اذیتم می کردند اما من هم آرام نمی گرفتم و برای حفظ موقعیتم در خانه می جنگیدم. برای محافظت از خودم، ضرب مشتم قوی شد و زبانم تند و تیز.
وقتی ناامیدانه سراغ اولین مشاور روانشناس رفتم، بیست و هفت ساله بودم و چهار فرزند داشتم. احساس می کردم تنها هستم و کسی دوستم ندارد. واقعاً تصمیم گرفته بودم که تغییر کنم.
بعد از اینکه شش، هفت ماه روی مشکلات دوران کودکی ام، افکار، اعتقادات و اتفاقات قدیمی ام کار کردم، دوباره احساس زنده بودن می کردم. مثل این می مانست که از روی یک مبل آنتیک قدیمی چند لایه رنگ برداشته باشند. احساس می کردم دوباره به دوران زیبایی واقعی ام برگشته ام.
تأثیرات فرهنگی
جامعه به ما یاد می دهد که ارزشمان در بت های فرهنگی مان است. تکنولوژی، جوانی، رابطه جنسی، قدرت، پول، جذابیت و روابط عاشقانه.
وقتی ارزش خودمان را بر مبنای دنیای بیرونی قرار دهیم، هیچوقت نمی توانیم خودمان را دوست داشته باشیم.
منتقد درونی مان ما را در افکاری مثل “«من کافی نیستم، به اندازه کافی ندارم، به اندازه کافی کار نمی کنم” و از این قبیل غرق می کند.
احساس کمبودها هیچوقت تمامی ندارند. هربار که هدفی به ما نزدیک می شود یا به چیز بزرگی دست پیدا می کنیم، غریزه مان به ما پیشی می گیرد تا هدایتمان کند.
درکمان از خود را تغییر دهیم
برای اینکه احساس ارزشمند بودن کنیم، باید چشمانمان را شسته و با دیدی توام با خودآگاهی و عشق به خودمان نگاه کنیم. پذیرش و عشق باید از درونمان بیاید.
برای اینکه ارزشمند باشیم نیازی نیست خاص و متفاوت باشیم. ارزش ما در ذات واقعی و خوبی درونیمان است. ما نوری بسیار زیبا هستیم. ما عشق هستیم. شاید بتوانیم عظمت خودمان را زیر خاک مدفون کنیم اما هیچوقت نمی توانیم آن را از بین ببریم.
دوست داشتن خودمان کاری نیست که یک مرتبه اتفاق بیفتد، فرایندی بی انتها و مداوم است. از خودمان شروع می شود، از در آغوش گرفتن خودمان با محبت و ستایش. برای اینکه بدانیم چطور می توانیم اینکار را انجام دهیم، این مراحل را خوانده و در زندگی مان عملی کنیم. روزمان را با عشق (و نه تکنولوژی) شروع کنیم. قبل از اینکه از رختخوابمان بیرون بیاییم، ارزشمند بودنمان را به خودمان یادآور شویم. عشق را درون ریه هایمان بکشیم و بیرون دهیم. خودمان را از عشق سیراب کنیم(من خودم را دوست دارم).
۱-برای فکر کردن و نوشتن وقت بگذاریم. هر روز وقت بگذاریم و روی درونمان تمرکز کنیم. با ۵ دقیقه مدیتیشن و ۵ دقیقه نوشتن در صبح ها شروع کنیم. کم‌کم این زمان را افزایش دهیم.
۲-با شادی با خودمان حرف بزنیم. برای اینکه ذهنمان را آموزش دهیم تا مثبت تر باشد، از تأیید کردن استفاده کنیم. مچ بندی روی دست راستمان ببندیم، وقتی می بینید که به هر ترتیبی می خواهیم از خودمان سوءاستفاده کنیم، مچ بند را به دست چپمان منتقل کنیم.
۳-صداقت احساسی پیدا کنیم. بی حس کردن احساساتمان دیگر کافی است. خرید کردن، خوردن و نوشیدن نمونه هایی از روش های دوری از ناراحتی و درد است. هوشیارانه به سمت احساسات و عواطفمان برویم.
۴-علایقمان را گسترش دهیم. چیز جدیدی را امتحان کنیم. یک زبان جدید یاد بگیریم. جاهایی برویم که قبلا نرفته ایم. کارهایی انجام دهیم که قبلاً نکرده ایم. ما حق داریم زندگی فوق العاده ای داشته باشیم.
۵-از فعالیت های زندگی بخش لذت ببریم. ورزشی را پیدا کنیم که دوست داریم. غذاهایی را کشف کنیم که برایمان مفید است. یک روز دست از تکنولوژی برداریم و وقتمان را به کارهایی بگذرانیم که به ما حس زنده بودن می دهند.
۶-برای آزاد شدن مشتاق باشیم. نفس بکشیم، ریلکس باشیم و رها کنیم. هیچوقت نمی توانیم تصویر کامل را ببینیم. نمی دانیم هر چیزی چه هدفی به دنبال دارد. با فکر نکردن و آرزو نکردن اینکه کاش آدم ها و اتفاقات طور دیگری در زندگی مان بودند، از جنگیدن علیه خودمان دست بکشیم. برنامه ما ممکن است از قصد و نیت روحمان متفاوت باشد.
۷-روی رشد و پیشرفت فردی و معنوی مان کار کنیم. به استقبال رشد برویم. زندگی یک سفر است. ما به دنیا آمده ایم که یاد بگیریم و در سطحی عمیق‌تر دوست بداریم. اگر بخواهیم تند قدم برداریم، زندگی برایمان سخت خواهد شد. آهسته قدم برداشتن برای جلو رفتن در زندگی کافی است.
۸-توانایی هایمان را مال خود کنیم. آنقدر خودمان را دوست بداریم که فرصت های محدودی که پیش رویمان قرار می گیرد را باور کنیم. وارد عمل شوید و زندگی زیبا برای خودمان بسازیم.
۸-با خودمان صبوری کنیم. عجله و ترس را کنار بگذاریم. آرام باشیم و به خودمان اعتماد کنیم. تلاش کنیم و مطمئن باشیم دنیا پاداشمان را خواهد داد.
۹-با قدردانی زندگی کنیم. ذهنمان را آموزش دهیم که قدردان و شکرگزار باشیم. استعدادها، زیبایی و شکوه خودمان را تحسین کنیم. خودمان را با تمام نقص ها دوست داشته باشیم.
۱۰-بگذاریم بصیرتمان هدایتمان کند. همه ی پاسخ ها به درون خودمان برمی گردد. به دنبال نشانه ها باشیم و به احساسات درونی مان توجه کنیم. وقتی می خواهیم تصمیمی بگیریم، احتمالا دو صدا از درون خودمان می شنویم. صدایی آرام در خود والایمان و صدایی بلند که نفستان است. همیشه راهی که صدای آرام نشانمان می دهد را دنبال کنیم.
۱۱-کاری را انجام دهیم که ما را محترم می کند. در فعالیت هایی که ما را پایین می آورد شرکت نکنیم. اجازه ندهیم افراد مسموم وارد زندگی مان شوند. همه را دوست بداریم اما مراقب کسانی که اجازه می دهیم وارد زندگی مان شوند باشیم.
۱۲-تردیدها و عدم قطعیت ها را بپذیریم. رنج کشیدن، از زندگی کردن در غم گذشته یا ترس از آینده ناشی می شود. توجهمان را به زمان حال معطوف کنیم و آرامش داشته باشیم.
۱۳-خودمان را ببخشیم. از خطاهایمان درس بگیریم و به جلو حرکت کنیم. با این جمله به خودمان اطمینان دهیم: “خودم را با خاطر قضاوت کردن خودم می بخشم.”
۱۴-قدرت لذت را کشف کنیم. دوست داشتن خود نیاز به زمانی برای ریلکس بودن، تفریح کردن و ارتباط نزدیک با دیگران دارد. دنیای پرسرعت امروز مجبورمان می کند مدام در رقابت و هدف سازی باشیم که جایی برای بازی و تفریح برجا نمی گذارد.
دکتر استوارت برو (Dr. Stuart Brow) می گوید، “متضاد بازی کار نیست، افسردگی است.”
۱۵-واقعی باشیم. خودمان را بیرون بریزیم. به خودمان اجازه دهیم دیده شویم، شناخته شویم و شنیده شویم. با این صمیمیت با خودمان احساس راحتی کنیم.
۱۶-روی مثبت ها تمرکز کنیم. به قلبمان رجوع کنیم و نقاط مثبت خودمان را تحسین کنیم.
۱۷-مراقب نادیده گرفتن خود باشیم. مراقب انتخاب هایمان باشیم. چندین بار در طول روز از خودمان بپرسیم، “آیا این انتخاب به من ارزش می‌دهد؟”
۱۸-تجسم کنیم که اگر ارزش خودمان را باور داشتیم زندگی مان چه شکلی می گرفت. زندگی مان را به دوست داشتن خودمان اختصاص دهیم. این باید مهمترین اتفاق زندگی مان باشد.
۱۹-از متخصص کمک بگیریم. نادیده گرفتن خود دردناک است. ما لایق شاد بودن هستیم. ما حق داریم پذیرفته شده و دوست داشته شویم. اگر لازم بود، از یک مشاور، مربی یا روانشناس کمک بگیریم. این بهترین سرمایه گذاری است که می توانیم انجام دهیم.
ازآنجا که ما انسانها همه به هم وصل هستیم، اگر من خودم را دوست داشته باشم، شما را هم دوست خواهم داشت. ما با عشق هایمان می توانیم خودمان، همدیگر و دنیا را بهبود بخشیم. عشق هدف ماست. یادمان نرود که عشق از ما و از درون تک تک ما آغاز می شود.
خودت را دوست داشته باش
