چگونه با سختی های زندگی توسط قانون جذب کنار بیاییم
“آنچه شما را نکشد، قوی ترتان می کند.” نیچه
عاقل ترین، دوست داشتنی ترین و باتجربه ترین آدم هایی که تابحال با آنها برخورد داشته ایم احتمالاً کسانی می باشند که بدبختی، شکست، دل شکستگی بخاطر از دست دادن کسی که دوستش داشته اند را تجربه کرده اند و از میان نا امیدی، راه خود را پیدا کرده اند. این افراد فراز و نشیب های زیادی را در زندگی شان دیده اند و درک و حساسیتی نسبت به زندگی پیدا نموده اند که آنها را سرشار از محبت، درک و خردی عالی کرده است. آدمهایی مثل این به دنیا نمی آیند، آنها به مرور زمان و در طول زندگی خود اینطوری می شوند.
ما طی چند سال گذشته با هزاران نفر از آدم های فوق العاده اینچنینی کار کرده ایم، چه به صورت آنلاین و چه حضوری. در بسیاری از موارد آنها با احساس سردرگمی و یکنواختی، ناآگاه از درخشندگی خودشان و این واقعیت که چالش ها و مشکلاتشان در زندگی آنها را قوی تر کرده است، پیش ما می آیند.
اگر بخواهیم حقیقت را بگوییم، وقتی شرایط زندگی سخت می شود و با مشکلات متعددی در زندگی روبه رو می شویم، می توانیم اجازه دهیم آن شرایط ما را توصیف کند، ویرانمان کند و یا قوی ترمان کند. انتخاب با خودمان است.
در مقاله امروز، می خواهیم به شما چند واقعیت مهم که به سادگی فراموشمان می شود را یادآوری کنم. این واقعیت ها کمکمان میکند عاقلانه تر انتخاب کنیم و در شرایط سخت هم قوی تر شویم.
۱- درد بخشی از زندگی و عشق است و به رشد ما کمک میکند
خیلی از ما از خودمان می ترسیم، از حقیقت خودمان و از احساساتمان. درمورد عالی بودن زندگی و عشق حرف می زنیم ولی هر روز خودمان را از هر دو آنها پنهان می کنیم. خودمان را از حقیقی ترین احساساتمان پنهان می کنیم. زیرا واقعیت این است که عشق و زندگی گاهی ناراحت کننده خواهد شد و احساسی که ایجاد میکند اذیتمان میکند.
از کودکی به ما یاد داده اند که همه دردها بد و مضر هستند. با اینحال اگر از حس کردن احساسی که واقعاً داریم بترسیم، چطور خواهیم توانست با زندگی و عشق واقعی روبه رو شویم؟ ما لازم داریم که درد را احساس کنیم، درست همانطور که زنده بودن و دوست داشته شدن را باید حس کنیم. درد برای بیدار کردن ماست. با اینحال همیشه سعی می کنیم دردمان را پنهان کنیم. این را درک کنید. فقط زمانی می توانیم بفهمیم که تا چه اندازه قوی هستیم که قوی بودن تنها گزینه باقی برای ما باشد.
همه چیز بستگی به برخورد ما با چیزهایی دارد که آنطور که می خواهیم پیش نمی روند. این چیزی است که مهم است. درد هم یک حس است. احساسات ما بخشی از ما هستند – واقعیت ما. اگر بخاطر آنها شرمسار باشیم و آنها را پنهان کنیم، اجازه داده ایم که دروغ عدم امنیت واقعیتمان را نابود کند. بخاطر حقمان برای حس کردن درد – و تحمل کردن آن – برای داشتن زخم، برای کنار آمدن با واقعیت های عشق و زندگی بایستیم تا بتوانیم قوی ترین، عاقل ترین و حقیقی ترین نسخه خودمان باشیم.
۲- نگرش مان نیمی از مبارزه است
داشتن روزهای سخت و ناراحت کننده هیچ اشکالی ندارد. اینکه از زندگی انتظار داشته باشیم همیشه عالی باشد یعنی بخواهیم در اقیانوسی شنا کنیم که هیچ جزر و مدی نداشته باشد. اما وقتی متوجه شویم که جزر و مد اقیانوس جزئی از همین اقیانوس هستند، آنوقت می توانیم با واقعیت آنها احساس راحتی کنیم. مشخص می شود که فرازهای زندگی نشیب هایی هم به دنبال دارد.
به عبارت دیگر، زندگی ایدآل نیست اما خوب است. هدف ما نباید ساختن یک زندگی خوب و ایدآل باشد، بلکه هدف باید زندگی کردن یک زندگی غیرایدآل به طریقی اعجاب آور باشد. اینکه هر روز صبح از خواب بیدار شویم، خوب به اطرافمان نگاه کنیم و هیچ چیز را نادیده نگیریم. همه چیز غیرعادی است. هر روز یک هدیه است. هیچوقت با زندگی عادی برخورد نکنیم.
نگذاریم درد و رنج یک موقعیت زندگی ناامیدمان کند. نگذاریم منفی بودن خسته مان کند. نگذاریم تلخی ها شیرینی ها را از ما بگیرد. با اینکه ممکن است بقیه با ما مخالف باشند اما به خودمان ببالیم که می دانیم دنیا هنوز جای قشنگی است. افکارمان را عوض کنیم و واقعیتمان را هم همینطور.
۳- بزرگترین ترس هایمان اصلاً وجود ندارند
وقتی زندگی سخت می شود، دنبال کردن قلبمان و برداشتن یک گام دیگر کار سختی می شود اما بدتر این است که اجازه دهیم دروغ های ترس جلو ما را بگیرد. با اینکه ترس می تواند وحشتناک باشد و بیشتر از هر نیروی دیگری در دنیا انسان ها را شکست می دهد، اما به آن اندازه که به نظر می رسد هم قوی نیست. ترس فقط به همان اندازه که ذهن ما اجازه می دهد، قوی می شود. هنوز هم می توانیم کنترل اوضاع را به دست بگیریم.
رمز کار این است که ترسمان را شناخته و مستقیماً با آن برخورد نماییم. برای به کرسی نشاندن حرفمان به او باید سخت تلاش کنیم. چون اگر اینکار را نکنیم، خودمان را دربرابر حملات آینده ترس قرار خواهیم داد. چون هیچوقت به درستی با حریفمان برخورد نکرده ایم.
اگر با ترسمان روبه رو شویم می توانیم به آن ضربه بزنیم. شجاع باشیم! و یادمان باشد که شجاعت به این معنی نیست که نترسیم، شجاعت یعنی اجازه ندهیم ترس جلو ما را بگیرد و نگذارد در زندگی مان جلو رویم.
۴- با تجربیاتمان رشد می کنیم
به مرور زمان متوجه می شویم که زندگی سخت تر یا آسان تر از چیزی که فکر می کردیم نیست. به همان اندازه که پیشبینی می کردیم سخت یا آسان است و اتفاقات همیشه همان زمان که انتظارش را داریم نمی افتند. این چیز بدی نیست، همین است که زندگی را جالب کرده است. با یک نگرش مثبت به زندگی همیشه به طور لذت بخشی غافلگیر خواهیم شد.
وقتی انتظار نداشته باشیم که چیزها آنطور که می خواهیم باشند، آنوقت آنها را همانطور که هستند می پذیریم. در آخر متوجه خواهیم شد که بزرگترین هدیه های زندگی آنطور که ما انتظارش را داریم کادوپیچ نمی شوند.
تجربه دقیقاً چیزی است که وقتی اوضاع آنطور که می خواهیم پیش نمیرود، به دست می آوریم و تجربه ارزشمندترین تسهیلات زندگی است، همان چیزی که به ما قدرت میدهد.
ما این قدرت را داریم که زخم ها و نگرانی هایمان را به دانش تبدیل کنیم، فقط کافی است کاری برایشان بکنیم. باید اتفاقی که افتاده را بپذیریم و از چیزی که آموخته ایم برای برداشتن گامی به جلو استفاده نماییم. هر چیزی که تجربه کرده ایم به ما توانایی میدهد تا با چیزهایی که قرار است تجربه کنیم، کنار بیاییم. این را درک کرده و خودمان را آزاد کنیم.
۵- نمی‌توانید موقعیت‌هایی که مسئولیت آن را نمی‌پذیرید را تغییر دهید
سیگموند فروید گفته است، “بیشتر آدمها واقعاً خواستار آزادی نیستند، زیرا آزادی مسئولیت پذیری طلب میکند و بیشتر آدمها از مسئولیت می ترسند.” نگذاریم ما هم اینطور باشیم. وقتی دیگران را بخاطر اتفاقاتی که برایمان افتاده است مقصر می کنیم، از مسئولیت شانه خالی می کنیم.
اشتباه نکنیم، قیمت شادی و خوشبختی، مسئولیت پذیری است. به محض اینکه از مسئول کردن آدم ها و چیزهای دیگر برای خوشبختیمان دست بکشیم، شادتر و خوشبخت تر خواهیم شد. اگر الان ناراحت هستیم، مقصر کس دیگری نیست.
آخر اینکه، خوشبختی ما به اعتماد به نفسمان بستگی دارد – میل تزلزل ناپذیر ما به پذیرش مسئولیت زندگی خودمان، حتی اگر دیگران هم در آن نقش داشته باشند. یعنی به دست گرفتن کنترل زمان حال در زندگی مان، فکر کردن به خودمان و گرفتن یک تصمیم قاطع برای یک انتخاب متفاوت. یعنی قهرمان زندگی خودمان بودن، نه قربانی آن.
۶- زمان حال تنها چیزی است که باید با آن کنار بیاییم
زندگی، زندگی کردن در یک سرزمین دور و خیالی که همه چیز در آن ایدآل است، نیست. زندگی کردن در اکنون است، با واقعیت. ما به هر ترتیبی می توانیم برای رسیدن به یک آینده ایدآل تلاش کنیم اما برای اینکار باید بتوانیم با دنیا همانطور که امروز هست کنار بیاییم.
گاهی‌اوقات، از تجربه کردن جایی که دقیقاً هستیم خودداری می کنیم زیرا برحسب تجربیات گذشته مان باور داریم اینجا جایی نیست که باید باشیم. اما واقعیت این است که جایی که الان هستیم دقیقاً جایی است که لازم بوده باشیم تا بتوانیم به جایی که فردا باید باشیم برسیم. پس قدر جایی که هستیم را بدانیم.
خانواده و دوستانمان زیباتر از آن هستند که نادیده شان بگیریم. لحظه ای فکر کنیم که چقدر خوشبخت و خوش شانس هستیم که می توانیم نفس بکشیم. به اطرافمان نگاه کنیم و با چشم هایمان فرصت هایی که در اختیار داریم را ببینیم. بیشتر چیزهایی که از آنها وحشت داریم اصلاً وجود ندارند.
خوشبختی یک طرز فکر است که فقط می توان آن را در زمان حال طراحی کرد. نقطه ای در آینده یا لحظه ای در گذشته نیست. بااینحال این باور اشتباه همه چیز را بر هم می ریزد. خیلی از جوانان تصور می کنند خوشبختیشان جایی در آینده منتظر آنهاست، درحالیکه افراد مسن تر باور دارند که بهترین لحظاتشان پشت سرشان بوده است. هیچکدام از اینها نباشیم. نگذاریم گذشته یا آینده زمان حال را از ما بدزدد.
۷- همیشه، همیشه و همیشه چیزی برای شکرگزاری وجود دارد
وقتی لبخند می زنیم، زندگی بهتر می شود. مثبت بودن در موقعیت های منفی، ساده لوحانه نیست، نشانه رهبری و قدرت اشت. اگر در زمان هایی که چیزهای زیادی برای شکایت کردن و گریه کردن وجود دارد، ترجیح دهیم لبخند بزنیم و شکرگزار زندگی مان باشیم، کار درستی انجام می دهیم.
اگر فردا که از خواب بیدار شدیم و فقط چیزهایی را داشتیم که امروز برایشان شکرگزار هستیم چطور؟
به همه زیبایی هایی که اطرافمان قرار دارد فکر کنیم، به آنها نگاهی بی اندازیم و لبخند بزنیم. برای همه چیزهای کوچکی که زندگی به ما داده است شکرگزار باشیم زیرا وقتی همه آنها را کنار هم قرار دهیم، می فهمیم که تا چه اندازه اهمیت دارند. در آخر کار، این شادی و خوشبختی نیست که ما را شکرگزار میکند بلکه قدرشناسی و شکرگزاری است که شاد و خوشبختمان میکند.
۸- به دست آوردن چیزهای عالی زمان میبرد
نتیجه های فوری معمولاً بهترین نتیجه نیست. با صبر می توانیم توانایی هایمان را به طرز قابل توجهی گسترش دهیم. اگر همیشه همه آرزوهایمان فوراً برآورده شوند، دیگری چیزی که به دنبالش باشیم نخواهیم داشت. آنوقت برای لذت منتظر ماندن و پیشرفت، دلمان تنگ خواهد شد.
یادمان باشد، صبر به معنی منتظر ماندن نیست، صبر توانایی داشتن نگرشی خوب در زمانی است که برای چیزی که به آن باور داریم تلاش می کنیم. صبر تمایل به متمرکز بودن، برداشتن قدم های با اعتماد به نفس و دانستن این است که فقط با هر بار برداشتن یک سنگ است که می توانیم کوهی را جابه جا کنیم. هر سنگی که جابه جا می کنیم، هرچقدر هم که کوچک باشد، در هر حال پیشرفت است.
خط آخر: حق شما چیزی بیشتر از یک رضایت لحظه ای می باشد. ارزشی که در یک لحظه می آید، در یک لحظه هم از بین میرود. ارزشی که برای آمدن زمان ببرد معمولاً همیشه با ما می ماند.
۹- دیگران نمی توانند به ما ارزش بدهند (قانون جذب)
وقتی برای به دست آوردن چیزی ارزشمند با سختی ها دست و پنجه نرم می کنیم، گاهی برای ارزشگذاری به تلاش هایمان چشم مان به دنبال تأیید دیگران است. اما واقعیت این است که آنها نمی توانند…
ما به این دنیا نیامده ایم که با انتظارات دیگران زندگی کنیم، دیگران هم همینطور. باید راه خاص خودمان را برای خودمان آسفالت کنیم. موفقیت برای هرکدام از ما مفهومی متفاوت خواهد داشت. درنهایت موفقیت یعنی بتوانیم با شادی به روش خودمان زندگی کنیم.
برای تأثیرگذار بودن لازم نیست بدرخشیم. برای مهم بودن نباید حتماً مشهور باشیم. برای موفق بودن نباید حتماً یک ستاره باشیم. لازم نیست کسی به ما ارزش بدهد. همین الان هم فرد ارزشمندی هستیم. فقط باید خودمان و چیزی که آرزو داریم به آن دست پیدا کنیم را باور داشته باشیم.
ما می توانیم در عین فروتنی، بسیار تأثیرگذار باشیم. فقط به این خاطر که آدم ها به پایمان نمی افتند و پرستشمان نمی کنند به این معنی نیست که فردی شکست خورده هستیم. پیروزی خاموش به همان اندازه پیروزی پرزرق و برق شیرین است و البته بسیار واقعی تر. موفقیت همان چیزی است که ما تعریفش می کنیم نه چیزی که بقیه می گویند باید به آن برسیم.
۱۰. ما تنها نیستیم
وسط سختی های زندگی، خیلی راحت می توانیم به اطراف نگاهی انداخته و آدم هایی را ببینیم که زندگی راحتی را می گذرانند. اما اینطور نیست. همه ما به طریقی در زندگی با مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنیم. و اگر بتوانیم به آن اندازه شجاع باشیم که درمورد آن با همدیگر حرف بزنیم، متوجه خواهیم شد که در این احساس سردرگمی، تنها نیستیم.
خیلی از ما دقیقاً کنار خودمان با همان مبارزه ای که ما با آن می جنگیم، می جنگند. همه ما در این با هم شریکیم. پس هرچقدر هم که درمورد موقعیت خودمان احساس خجالت و ناراحتی کنیم، باید بدانیم که کسان دیگری هم هستند که همان احساسات را تجربه می کنند. وقتی از خودمان بشنویم که می گوییم، “من تنهام”، این فقط ذهن نگرانمان است که می خواهد ما را درگیر دروغ های خود کند. همیشه کسی هست که درد مشترکی با ما داشته باشد. شاید نتوانیم فوراً با او حرف بزنیم، اما وجود دارند.
اگر الان احساس ناامیدی و دلسردی می کنید، این حرف را از من بشنوید: من بیشتر وقت ها درست مثل شما فکر میکنم، احساس میکنم و می جنگم. بیشتر چیزهایی که شما را نگران میکند دغدغه من هم هست. و با اینکه بعضی ها ما را درک نمی کنند اما ما همدیگر را درک می کنیم. شما تنها نیستید!
یکی از بزرگترین نعمت های زندگی این واقعیت است که زندگی سخت است. زیرا در برخورد با سختی های زندگی، قدرتی بسیار ارزشمند در ما به وجود می آید. این قدرت به ما این امکان را خواهد داد که بتوانیم به عمیق ترین و معنادارترین اهداف زندگیمان دست پیدا کنیم. علت آن این است که زندگی سخت است و ما قادریم که از آن چیزی فوق العاده بسازیم. چون زندگی سخت است و ما می توانیم فراتر از این سختی ها بلند شویم. می توانیم تفاوت و تغییر ایجاد کنیم.
پس این را یادمان باشد…
وقتی شرایط زندگی سخت شد، ما باید سخت تر شویم. برای داشتن یک زندگی آسان دعا نکنیم. برای به دست آوردن قدرت برای تحمل سختی هایی که به عالی ترین زندگی ختم می شود دعا کنیم.
نوبت شماست…
شما برای کنار آمدن با سختی های زندگی چه درس هایی فرا گرفته اید؟ شما برای انگیزه دادن به خودتان در زمان های سختی چه چیزهایی را به خاطرتان سپرده اید؟ دانسته هایتان را با ما در میان بگذارید.
