روش های شناسایی افراد دروغگو
گاهی در یک صحبت دوستانه احساس میکنیم که طرف مقابل با ما صادق نیست و این موضوع به شدت ما را عصبی کرده است، راهکارمان چیست؟
در این مقاله با مؤثرترین روش های تشخیص دروغگو آشنا می شویم. ممکن است از دانستن اینکه ۸۰ درصد دروغ ها تشخیص داده نمی شوند، شوکه شوید. با این حال، وقتی به زمانی فکر می کنیم که یک کودک خردسال بودیم، نباید شایع بودن دروغ ما را شگفت زده کند. اگر از کودکان سؤال کنیم قبل از شام آب نبات خورده اند یا نه، بیشتر اطمینان دارند که اگر اعتراف کنند سرزنش می شوند، در حالیکه اگر دست شان رو نشود، احتمال خیلی کم تری وجود دارد که به خاطر دروغ تنبیه شوند.
این فرآیند فرصت طلبی در ازای هزینه و تنبیه، که کودکان برای اجتناب از به درد سر افتادن طی می کنند، بنیان الگوی دروغگویی در آینده است.
هرچند دروغ برای آدم ها همیشه یک راه فرار است، اما اگر بدانیم نشانه های آن را چگونه بخوانیم، آن گاه بیشتر دروغ ها به آسانی قابل شناسایی هستند. در این نوشتار چند شیوه برای تشخیص راستگو یا دروغگویی یک فرد آمده است.
۱- با پرسیدن سؤال های خنثی شروع کنیم.
با پرسیدن سؤال های بی اهمیت و بدون دغدغه و تهدید، می توانیم کنش های ابتدایی فرد را هنگام پاسخ های صحیح و راست تشخیص دهیم. از آنها درباره ی آب و هوا، برنامه شان برای آخرهفته، هر چیزی که پاسخی عادی و راحت در پی دارد، سؤال کنیم. وقتی پاسخ می دهند، زبان بدن و حرکت چشم شان را مشاهده کنیم ما با این کار می فهمیم وقتی حقیقت را می گویند چه کنشی دارند. آیا حالت ایستادن شان عوض می شود؟ آیا مسیر نگاه شان تغییر می کند؟ یا مستقیم به چشم های مان نگاه می کنند؟ آنقدر سؤال کنیم تا مطمئن شویم این الگو را مشاهده کرده ایم.
۲- نقطه ی حساس را پیدا کنیم.
وقتی از محدوده ی خنثی به “منطقه ی دروغ” می رویم، باید بتوانیم تغییر در حالت بدن، حالات چهره، حرکت چشم، و ساختار جمله را مشاهده کنیم. هر فرد سرنخ های نیمه آگاهانه ی متفاوتی می دهد، برای همین مهم است قبل از وارد شدن به منطقه ی دروغ، کنش های ابتدایی عادی را مشاهده کنیم.
۳- زبان بدن را زیر نظر بگیریم.
دروغ گوها اغلب بدن شان را جمع می کنند تا احساس کنند کوچکتر هستند و کمتر به چشم می آیند. بسیاری از آدم ها به جنب و جوش می افتند و گاهی دست هایشان را پنهان می کنند تا به صورت نیمه آگاهانه انگشت های بی قرارشان را پنهان کنند. همچنین ممکن است افتادگی شانه ها را نیز مشاهده کنیم.
۴- تغییر حالات جزئی و ظریف چهره را مشاهده کنیم.
اغلب دروغ در حالات چهره ی آدم ها نمود می یابد، اما بعضی از این حالات چهره ظریف و جزئی هستند و تشخیص دروغگو را دشوار می سازند. با این حال می توان آم ها را آموخت. مثلاً رنگ چهره ی بعضی آدم ها به صورتی متمایل می شود، حفره‌ی بینی بعضی آدم های دیگر کمی می لرزد، بعضی لب هایشان را گاز می گیرند، کمی عرق می کنند، یا به سرعت پلک می زنند. هر یک از این تغییرات در حالت چهره نشان دهنده ی این است که با آغاز دروغ گفتن فعالیت مغز افزایش می یابد.
۵- به لحن، آوا، و ساختار جمله ها دقت کنیم.
اغلب وقتی یک فرد در حال دروغ گفتن است لحن و آوای کلامش کمی تغییر می کند. ممکن است سریعتر یا کندتر، و با لحنی بلندتر یا آهسته تر صحبت کند. اغلب، جمله هایی که استفاده می کند پیچیده تر می شود چون مغز به شدت کار می کند تا داستانش را ادامه بدهد.
۶- وقتی دیگر درباره ی خودشان صحبت نمی کنند، مراقب باشیم.
هم چنین، آدم هایی که دارند دروغ می گویند گاهی خودشان را از داستان شان حذف می کنند، و تمرکز را به آدم های دیگر منعطف می کنند. من های کمتری می شنویم، چون دروغگوها سعی می کنند از لحاظ روانی خودشان را از دروغی که در حال بافتن هستند دور کنند.
به یاد داشته باشیم:
هر فرد “رفتار دروغگویی” متفاوتی دارد، برای همین هیچ روش تضمین شده ای برای تشخیص دروغ وجود ندارد. از همه مهمتر این است که بتوانیم کنش های ابتدایی یک دروغگو را با حرکت بدن، حالات چهره، حرکت چشم، و سرنخ های کلامی ای مقایسه کنیم که هنگام دروغ گفتن به کار می گیرند.
