بیو گرافی زیکو (زندگینامه ورزشکاران)
در زندگی نامه فوتبالی زیکو اینگونه آمده است که : آرتور آنتونیوس کوئیمبرا معروف به زیکو متولد سوم مارس ۱۹۵۳ در شهر ریو دو ژانیرو واقع در برزیل می باشد. زیکو که به پله سفید هم مشهور می باشد یکی از دوست داشتنی ترین فوتبالیست های برزیل در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ بوده است. وی در ۸۸ بازی برای تیم ملی کشورش برزیل، ۶۶ گل وارد دروازه حریفان کرد. زیکو از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۳ و از ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹ در باشگاه فلامینگو در ریو دو ژانیرو بازی کرده است. در این بین در ایتالیا هم با تیم اودینزه کالچو قرارداد داشت. زیکو هم مانند پله در باشگاه و نیز تیم ملی، پیراهن اسطوره ای شماره ۱۰ را به تن میکرد.
ویژگی زیکو برزیلی ضربات آزادی بود که از فاصله ۱۸ تا ۳۰ متری به سمت دروازه حریفان میزد. او تا امروز هم یکی از بهترین کاشته زنهای دنیاست. او از سوی پله در فیفا ۱۰۰ قرار گرفت، فهرستی شامل ۱۲۵ فوتبالیست برتر جهان که هنوز در قید حیات هستند.
فعالیت به عنوان بازیکن
فلامینگو
زیکو بیشترین دوران فوتبالی اش را در فلامینگو سپری نمود. او در این تیم ۵۶۸ گل در ۷۶۵ بازی زد، یعنی میانگین ۰.۷۴ گل در هر بازی. او از ابتدا پیراهن شماره ۱۰ را به تن کرد. زیکو با فلامینگو چهار بار (۱۹۸۰، ۱۹۸۲، ۱۹۸۳، ۱۹۸۷) قهرمان برزیل شد. به علاوه در سال ۱۹۸۱ اولین و تاکنون تنها جام باشگاهی جهان را با این تیم فتح نموده است.
اودینزه کالچو
زیکو با پیوستن به باشگاه اودینزه کالچو کشور ایتالیا باعث رشد چشمگیر کیفیت بازی این تیم گردید. این شهر و باشگاهش با ورود زیکو پیشرفت فوق العاده ای کردند. شاهد این تغییر هم لوئیجی مافی، روزنامه نگار ایتالیایی بود: “برای ما مردم ایالت فریال، زیکو مانند کی موتور فراری در بدنه یک فولکس واگن می باشد. ما تنها جایی در دنیا هستیم که چنین اومبیل گران قیمت و در عین حال غیرممکنی در اختیار داریم”.
هواداران این تیم انتظارات زیادی از زیکو داشتند و حتی او را تهدید هم می کردند که حتی حاضرند تحت سلطه اتریش درآیند، اما بدون زیکو بازی نکنند ( فریال تا سال ۱۸۶۶ تحت سلطه کشور اتریش بود). وقتی زیکو به اودینزه میرفت، در حدود ۲۰۰۰ نفر در فرودگاه به استقبالش آمده بودند.
آنچه که خیلی ها نمی دانند، گل های زیاد و بسیار زیبایی است که زیکو برای این تیم به ثمر رسانده است. زیکو در یک فصل، تنها یک گل از آقای گل آن فصل ایتالیا کمتر زد، در حالی که ده بازی هم کمتر از او انجام داده بود.
جام های جهانی
ستاره بین المللی فوتبال زیکو در جام جهانی ۱۹۷۸ در آرژانتین طلوع کرد، گرچه در آنجا هنوز زیر سایه سلف خود در مرکز خط میانی تیم، روبرتو ریوه لینو قرار داشت. برزیل در آن جام سوم شد اما زیکو در تمام بازی ها روی نیمکت نشسته بود.
در جام جهانی ۱۹۸۲ در اسپانیا، به عنوان بهترین کارگردان خط میانی آن زمان دنیا حضور پیدا کرد و برزیل هم در آن جام با وجود مصدومیت مهاجمانش، کاره کا و رینالدو، بخت اول قهرمانی محسوب میشد. زیکو در کنار سوکراتس، فالکائو و تونینیو سرز، یکی از چهار بازیکن رویایی بهترین خط میانی تاریخ فوتبال کشورش برزیل را تشکیل میداد. در این جام زیکو چهار گل زد و برزیل ۳ بر ۱ بر آرژانتین، مدافع عنوان قهرمانی غلبه کرد، اما در مرحله بعدی ۲ بر ۳ از ایتالیا که بعد هم قهرمان جهان شد، شکست خورد. نمایش فوتبال برزیل در این بازی مورد انتقادات شدیدی قرار گرفت: یک تساوی لازم بود تا برزیل به مرحله نیمه نهایی صعود کند. با وجود شکست، از تیم سال ۸۲ برزیل، تحت رهبری تله سانتانا، در کنار تیم سال ۱۹۷۰ که در مکزیک قهرمان جهان شد، به عنوان بهترین تیم های تاریخ فوتبال برزیل یاد خواهد شد. زیکو در این باره می گوید: “تیم رویایی ما، بهترین تیم تمام ادوار برزیل بود. شکست ما برای کل دنیای فوتبال بد بود، چرا که فوتبال در مسیر اشتباهی افتاده بود”.
در جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ در مکزیک، بازهم زیکو یکی از برترین ستاره های جهان بود، با این حال ستاره او در حال افول بود. زیکو به دلیل مصدومیت در اکثر بازی ها نتوانست حاضر باشد و فقط دقایقی کوتاهی به عنوان یار جایگزین به میدان می آمد. حتی در دیدار پرهیجان مرحله یک چهارم نهایی در مقابل فرانسه هم نتوانست تأثیری در نتیجه بازی داشته باشد. زیکو در دقیقه ۷۲ به جای مولر وارد زمین شد، در دقیقه ۸۲، ضربه پنالتی اش را ژول باتس، دروازه بان فرانسه مهار نمود. این بازی با پیروزی ۵ بر ۴ فرانسه در ضربات پنالتی و حذف برزیل به پایان رسید.
مربیگری
زیکو که در کنار میشل پلاتینی و دیگو مارادونا، یکی از بهترین هافبک های جهان در زمان خود بوده است، برای اولین بار در سال ۱۹۹۰ بدون قهرمانی در جام جهانی به فعالیت خود به عنوان بازیکن پایان داد و برای مدت کوتاهی در وزارت ورزش برزیل مشغول کار شد و کمی بعد از آن به عنوان بازیکن به کاشیما آنتلرز در جی لیگ ژاپن رفت.
کاشیما آنتلرز
زیکو در سال ۱۹۹۴ به نیمکت کاشیما پیوست و به عنوان مدیر فنی به فعالیت پرداخت. کاشیما موفق شد با زیکو از دسته دوم به دسته اول صعود کند و به همین سبب هم این شهر کوچک به عنوان یکی از شهرهای میزبان جام جهانی ۲۰۰۲ انتخاب گردید.
زیکو در سال ۱۹۹۸ دستیار و مدیر ورزشی تیم ملی کشورش برزیل شد.
پس از جام جهانی ۲۰۰۲، زیکو به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ژاپن، جانشین فیلیپ تروسیه فرانسوی گردید که این تیم رده سومی دنیا را تا مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی رسانده بود. زیکو با وجود این که نمی توانست به زبان ژاپنی صحبت کند، توانست در ابتدا انتظارات ژاپنی ها را برآورده کند، به خصوص با چندین پیروزی خارج از خانه در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ در بخش آسیا. گرچه خود جام جهانی، در کمال ناباوری برای ژاپن به پایان رسید.
در ۴ ژوئیه ۲۰۰۶، زیکو مربی فنرباغچه گردید. در فصل ۰۷/۲۰۰۶ با این تیم قهرمان لیگ فوتبال ترکیه شد و در فصل ۰۸/۲۰۰۷ به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا پا گذاشت.
ملی پوش سابق تیم برزیل، بعد از شکست مذاکرات با مسئولین این باشگاه در ۱۰ ژوئن ۲۰۰۸ این تیم را ترک کرده و به بنیادکار تاشکند ملحق شد.
زیکو از سپتامبر ۲۰۰۸ تا ژانویه ۲۰۰۹ مربی بنیادکار تاشکند ازبکستان بود.
زیکو از سال ۲۰۰۹ نیز در روسیه سرمربی تیم زسکا مسکو شده است.
عناوین و افتخارات زیکو
۱۹۸۰، ۱۹۸۲، ۱۹۸۳، ۱۹۸۷، قهرمان برزیل با فلامینگو
۱۹۸۱، قهرمان باشگاه های جهان و قهرمان جام لیبرتادورس با فلامینگو
افتخارات شخصی زیکو بازیکن فوتبال
۱۹۷۷، فوتبالیست سال آمریکای جنوبی
۱۹۸۰، آقای گل برزیل
۱۹۸۱، فوتبالیست سال آمریکای جنوبی و فوتبالیست سال جهان
۱۹۸۲، فوتبالیست سال آمریکای جنوبی
۱۹۸۳، فوتبالیست سال جهان (غیررسمی)
۱۹۸۴، بازیکن سال ایتالیا
۱۹۹۵، بهترین بازیکن جام جهانی فوتبال ساحلی
شماره ۹ فهرست برترین بازیکنان جهان از سوی مجله فرانس فوتبال
شماره ۱۴ فهرست برترین بازیکنان قرن جهان از سوی IFFHS
عضو فیفا ۱۰۰
افتخارات به عنوان مربی
۲۰۰۴، قهرمانی آسیا با ژاپن
۲۰۰۷، قهرمان باشگاه‌های ترکیه و قهرمان سوپرجام ترکیه با فنرباغچه و انتخاب به عنوان برترین مربی سال ترکیه
۲۰۰۸، راهیابی به مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا با فنرباغچه
۲۰۰۹، قهرمان جام حذفی و سوپرجام روسیه با زسکا مسکو
او از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۳ و از ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۹ در تیم فلامینگو در ریو دو ژانیرو بازی میکرد. زیکو در تیم اودینزه کالچو بازیکن کلیدی به شمار می رفت، پیراهن او شماره ۱۰ بود.
