بیو گرافی رونالدو برزیلی(زندگینامه ورزشکاران)
در زندگی نامه فوتبالی رونالدو برزیلی اینگونه آمده است که : رونالدو لوئیز نازاریو د لیما در تاریخ ۲۲ سپتامبر سال ۱۹۷۶ در ریودوژانیرو در کشور برزیل متولد شد.
او فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود (منطقه ای که در آن متولد شده بود)، شروع کرد. در ابتدا قصد داشت دروازه بان شود، اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله علاقمند شد. رونالدو در ۱۳ سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. ۲ سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین های بزرگ بازی کرد. رونالدو به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک طرف پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر ۱۷ سال برزیل را دریافت نمود و از طرف دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که این انتقال در سال ۱۹۹۳ صورت گرفت.
رونالدو برزیلی در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، ۱۲ گل در ۱۴ بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید ۲۲ گلی را هم که در لیگ منطقه ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.
او بعد از این که در سال ۱۹۹۴ اولین بازی ملی خود را انجام داد و در جام جهانی آمریکا هم شرکت نمود، مورد توجه و علاقه چندین باشگاه اروپایی قرار گرفت. گرچه دو تیم بزرگ ایتالیایی، یوونتوس تورین و آ.ث. میلان هم در بین این تیم ها بودند، رونالدو به پیشنهاد روماریو، هم تیمی اش در تیم ملی برزیل، به ازای ۵/۹ میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.
رونالدو از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶، ۵۷ بازی رسمی برای آیندهوون هلند انجام داد و ۵۴ گل هم به ثمر رساند. او در سال ۱۹۹۶ به ازای ۳۰ میلیون مارک به تیم بارسلونا اسپانیا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. رونالدو در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با ۳۴ گل زده، در سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. او در این دوره دوبار نیز در سال های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال ۱۹۹۷ به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا میکند.
رونالدو در شروع فصل ۱۹۹۸/۱۹۹۷ به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان انتقال پیدا کرد. نراتزوری ها امیدوار بودند که با استخدام رونالدو سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکنند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال ۱۹۸۹ را کسب نمایند. این انتقال ۵۰ میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات دنیا شکسته شد. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل میشد، در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی، به عنوان دومین گلزن برتر ایتالیا شد.
فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ یک از جام های اروپایی هم راه پیدا نکردند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در ۱۹ بازی تیمش حضور پیدا کرد و ۱۴ گل نیز زد. فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. رونالدو در نوامبر سال ۱۹۹۹ زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از ۱۷ ماه استراحت در ۲۰ سپتامبر سال ۲۰۰۱ در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو به میدان برگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل ۲۰۰۲/۲۰۰۱ (۷ گل زده در ۱۰ بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست ۲ بر ۴ مقابل لاتزیورم در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید. در مقابل، در جام جهانی ۲۰۰۲ در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت.
عکس رونالدو برزیلی
بعد از آن، رونالدو برزیلی از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ ۴۵ میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین الدین زیدان، سومین فوق ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت آمیز بود. او در همان سال با رئال به قهرمانی جام باشگاه های جهان دست پیدا کرد و به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. رونالدو از یک سو مطمئن ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی اش در لالیگا را جشن گرفت. در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال ۱۹۹۷ آقای گل باشگاه های اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم زمان بارسلونا، بزرگ ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا توانسته بود به مقام قهرمانی برسد.
از فصل ۲۰۰۷/۲۰۰۶ دیگر رونالدو موقعیت خوبی در رئال نداشت. به طوری که در طول ۲۱۵ روز هیچ گلی نزد و از سوی سرمربی جدید رئال، فابیو کاپلو، از ترکیب اصلی نیز کنار گذاشته شد، چراکه به مهاجم تازه وارد تیم، رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در کنار همه اینها، مصدومیت های جدید نیز گریبانگیر رونالدوی برزیلی شد. همه اینها باعث شد تا او در ژانویه سال ۲۰۰۷ به فکر بازگشت به میلان در سری A ایتالیا بیفتد. البته این بار نه به اینتر میلان، بلکه به تیم رقیبش، آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی اعتباری اش نزد هواداران اینتر شد. در میلان دوباره آغاز گلزنی های او بود، اما در لیگ قهرمانان اروپا حق بازی در میلان را نداشت، چراکه در همان فصل با پیراهن رئال در این مسابقات بازی کرده بود. البته در همان فصل، تیم سابق او، رئال موفق شد قهرمانی در لالیگا را کسب نماید.
در سال ۲۰۰۷ با چندین مصدومیت مواجه شد، به طوری که در مجموع یک نیم سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به علت انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ ۱۳ ژانویه سال ۲۰۰۰در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ همگان بکشد.
اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید، چراکه در ۱۳ فوریه ۲۰۰۸ در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. پزشکان معالجش پیش بینی می کردند که تا اوایل ماه نوامبر بهبود یابد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ برعلیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی می کرده است، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این همه آسیب دیدگی شده است.
از همین رو باشگاه میلان قرارداد او را تمدید نکرد، به طوری که وی در اول ژولای سال ۲۰۰۸ بدون باشگاه ماند. وقتی به ریودوژانیرو بازگشت، در دسامبر همان سال قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس سائوپائولو امضاء کرد و در همان ابتدا با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل گردید.
رونالدو در تیم ملی برزیل
اولین حضور رونالدو در تیم ملی برزیل، در تیم ملی زیر ۱۷ سال کشورش بود. او با این تیم در سال ۱۹۹۳ در کشور کلمبیا قهرمان آمریکای جنوبی شد. اولین بازی رونالدو در تیم ملی بزرگسالان به تاریخ ۲۳ مارس ۱۹۹۴ بر می گردد که یک بازی دوستانه مقابل آرژانتین انجام داد. رونالدو در ۴ مه همان سال در دیدار مقابل ایسلند اولین گل ملی اش را زد. وی در همان سال و تنها در سن ۱۷ سالگی برای حضور در جام جهانی آمریکا به تیم ملی فراخوانده شد. البته در این جام در ترکیب تیم قرار نگرفت و به این ترتیب سهم کوچکی در قهرمانی برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ داشته است. سال بعد از آن هم رونالدو هنوز یک بازیکن ذخیره بود که با تیمش در جام آمبرو در انگلیس شرکت نمود و به همراه این تیم قهرمان آن جام شد و در همان سال در جام کوپا آمه ریکا فقط در یک بازی حضور داشت. او در سال ۱۹۹۶ اولین موفقیت بین المللی اش را جشن گرفت و توانست در مسابقات المپیک ۱۹۹۶ مدال برنز را بر گردن بیاویزد و خودش نیز پس از زوج خط حمله اش، ببتو و هرنان کرسپوی آرژانتینی، سومین گلزن برتر این مسابقات شد.
پس از آن، رونالدو بازیکن ثابت تیم ملی برزیل شد. رونالدو در سال ۱۹۹۷ در جام های تورنوا دو فرانس، کوپا آمه ریکا و کنفدراسیون ها شرکت کرد که در دوتای آخری به همراه تیم ملی برزیل قهرمان شد. در آن زمان رونالدو به همراه روماریو زوج موفقی در خط حمله برزیل ساخته بود. اما در سال بعد از آن و زمانی که ماریو زاگالو، سرمربی تیم ملی از روماریو برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه دعوت نکرد، این زوج منحل گردید. برزیل در آن جام یکی از شانس های اول قهرمانی بود، اما در فینال در مقابل تیم میزبان شکست خورد. رونالدو که دوباره در خط حمله در کنار ببتو قرار گرفته بود، در آن جام چهار گل به ثمر رساند. او در دیدار فینال نمایش ضعیفی داشت، و این در حالی بود که او یک روز قبل از بازی فینال، بر اثر تشنجی که دلیل آن هنوز توضیح داده نشده، به بیمارستان منتقل شده بود. به دنبال آن، خیلی از بازیکنان و کارشناسان، وضعیت رونالدو را که سبب عدم تمرکز شدید تیم شده بود، علت شکست برزیل در فینال اعلام کردند. به علاوه شایعات زیادی قوت گرفت مبنی بر این که اصولاً رونالدو نباید بازی می کرده است و فقط به دلیل فشار حامی مالی اش در ترکیب قرار گرفته بود. البته بازیکنان و مقامات رسمی تا امروز درباره این موضوع جنجال برانگیز سکوت کرده اند. با این حال، رونالدو از سوی نمایندگان مطبوعات به عنوان ارزشمندترین بازیکن جام انتخاب شده و توپ طلایی را دریافت نمود.
بعد از آن به مدت یک سال از تیم ملی دور بود و سپس در کوپا آمه ریکا در سال ۱۹۹۹ حضور پیدا کرد و به همراه ریوالدو، برزیل را به قهرمانی این جام رساند. چند ماه بعد از آن، مصدومیت زانویش طوری شدت گرفت که بازی مقابل هلند در تاریخ ۹ اکتبر ۱۹۹۹ آخرین بازی ملی اش تقریباً تا دو سال نیم دیگر شد. در ۲۷ مارس ۲۰۰۲ به تیم ملی بازگشت و با وجود دوری طولانی مدت از این تیم، بلافاصله با تیم ملی راهی جام جهانی ۲۰۰۲ ژاپن – کره جنوبی شد. رونالدو در این جام نمایشی فوق العاده داشت و با هشت گل زده در هفت بازی، آقای گل جام جهانی شد و در بازی فینال در برابر آلمان، با زدن دو گل، برزیل را به قهرمانی رساند.
رونالدو پس از آن جام از حضور در تورنمنت های بزرگ صرف نظر کرده و از جمله در کوپا آمه ریکا در سال ۲۰۰۴ و جام کنفدراسیون ها در سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ شرکت نکرد. بدین ترتیب آخرین تورنمنت مهم او، جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که البته برای برزیل بسیار ناامیدکننده بود. این تیم در دور یک چهارم نهایی با شکست برابر فرانسه از مسابقات حذف شد. به خصوص رونالدو به دلیل وضعیت جسمانی اش (چاق و کند بودن) به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. با وجود این، او در چهار بازی سه گل زد و بدین ترتیب به تنهایی رکورددار گلزنی در تمام جام های جهانی شد.
افتخارات رونالدو به عنوان بازیکن ملی
شرکت در جام جهانی:
۱۹۹۴ (بدون انجام بازی)- قهرمان
۱۹۹۸ (۷ بازی، ۴ گل)- مقام دوم
۲۰۰۲ (۷ بازی، ۸ گل) – قهرمان
۲۰۰۶ (۴ بازی، ۳ گل)
شرکت در کوپا آمه‌ریکا:
۱۹۹۵ (۱ بازی، بدون گل) – مقام دوم
۱۹۹۷ (۶ بازی، ۵ گل)- قهرمان
۱۹۹۹ (۶ بازی، ۵ گل) – قهرمان
شرکت در جام کنفدراسیون ها:
۱۹۹۷ (۵ بازی، ۴ گل) – قهرمان
شرکت در المپیک:
۱۹۹۶ (۶ بازی، ۵ گل)- مقام سوم
افتخارات رونالدو به عنوان بازیکن باشگاهی
قهرمان جام در جام اروپا: ۱۹۹۷
قهرمان جام یوفا: ۱۹۹۸
قهرمان جام باشگاه‌های جهان:۲۰۰۲ و ۲۰۰۷
قهرمان سوپرجام اروپا: ۲۰۰۲، ۲۰۰۷
قهرمان باشگاه‌های اسپانیا: ۲۰۰۳، ۲۰۰۷
قهرمان جام حذفی اسپانیا: ۱۹۹۷
قهرمان سوپرجام اسپانیا: ۱۹۹۶، ۲۰۰۳
قهرمان جام حذفی هلند: ۱۹۹۶
قهرمان جام حذفی برزیل: ۱۹۹۳، ۲۰۰۹
قهرمان منطقه میناس گرایس: ۱۹۹۴
قهرمان منطقه سائوپائولو: ۲۰۰۹
افتخارات شخصی رونالدو
آقای گل جام لیبرتادورس (۱۹۹۳-۹۴)
آقای گل جام مینیرو برزیل (۱۹۹۳-۹۴)
عضو تیم سال مینیرو برزیل (۱۹۹۴)
آقای گل لیگ هلند (۱۹۹۳-۹۴)
آقای گل لالیگا با بارسلونا (۱۹۹۶-۹۷)
آقای گل لالیگا با رئال مادرید (۲۰۰۳-۰۴)
کفش طلای اروپا (بهترین گلزن اروپا) (۱۹۹۶-۹۷)
بهترین بازیکن خارجی و عنوان توپ طلای لالیگا(۱۹۹۶-۹۷)
با ارزش ترین بازیکن کوپا امه ریکا (۱۹۹۷)
با ارزش ترین بازیکن فینال کوپا آمه ریکا (۱۹۹۷)
عضو تیم بهترین بازیکنان جام کنفدراسیون ها (۱۹۹۷)
باارزش ترین بازیکن جام برندگان جام یوفا (۱۹۹۷)
آقای گل جام برندگان جام یوفا ( ۱۹۹۶-۹۷)
بهترین گلزن جهان به انتخاب فدراسیون امارو ارقام جهان (۱۹۹۷)
با ارزش ترین بازیکن یوفا (۱۹۹۷)
بهترین بازیکن سال سری آ (۱۹۹۷-۹۸)
بهترین بازیکن خارجی سال سری آ (۱۹۹۷-۹۸)
بهترین فوروارد سال یوفا (۱۹۹۷-۹۸)
۳بار برنده جایزه براوو (۱۹۹۵-۱۹۹۷-۱۹۹۸)
توپ طلا و عنوان آقای گلی جام جهانی (۱۹۹۸)
با ارزش ترین بازیکن جام یوفا (۱۹۹۸)
آقای گل کوپا آمه ریکا (۱۹۹۹)
عضو تیم برتر کوپا امه ریکا (۱۹۹۷)
عضو تیم برتر کوپا آمه ریکا (۱۹۹۹)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (۱۹۹۶)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (۱۹۹۷)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (۲۰۰۲)
بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (۱۹۹۷)
بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (۲۰۰۲)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (۱۹۹۶)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (۱۹۹۷)
بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (۲۰۰۲)
کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (۱۹۹۷)
کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (۲۰۰۲)
توپ نقره ای فیفا (۲۰۰۲)
عضو باشگاه ۱۰۰ تایی های فیفا
عضو تیم بهترین های جام جهانی (۱۹۹۸)
عضو تیم بهترین های جام جهانی (۲۰۰۲)
آقای گل جام جهانی (۲۰۰۲)
عضو تیم بهترین بازیکنان یوفا (۲۰۰۲)
کسب جایزه بازگشت رویایی سال (۲۰۰۲)
جایزه مربوط به افسانه ها (۲۰۰۲)
بهترین ورزشکار سال دنیا از نظر بی بی سی (۲۰۰۲)
جایزه پاهای طلایی جهان (۲۰۰۶)
عضو تالار مفاخر ملی برزیل (۲۰۰۶)
بهترین بازیکن ۱۰ ساله سری آ (۹۷ – ۲۰۰۷)
عضو ۱۱ بازیکن برتر تاریخ فوتبال (۲۰۰۷)
بهترین گلزن تاریخ جام جهانی
بهترین بازیکن سال جام پائولیستا (۲۰۰۹)
بهترین بازیکن ۱۰ سال اخیر جهان از نظر گل دات کام (بین سالهای ۲۰۰۰-۲۰۱۰)
